Ta elewacja to przykład mistrzowskiego operowania strukturą i rytmiką materiału. Wąskie, ręcznie formowane cegły ułożone pionowo tworzą teksturę niemal przypominającą tkaninę – miękką wizualnie, ale solidną w swojej konstrukcji. Różnorodne odcienie beżu, kości słoniowej i zgaszonych różów nadają powierzchni lekkość, a delikatne niedoskonałości podkreślają naturalny charakter materiału.

Wprowadzenie pionowego układu cegieł jest zabiegiem odważnym i nowoczesnym – przełamuje klasyczny sposób myślenia o murze jako płaszczyźnie poziomej. Efekt? Elewacja zyskuje smukłość, a budynek optycznie się wysmukla i "unosi".

Dodatkowym atutem projektu jest perforowany fragment muru – fragmentarycznie otwarte spoiny nadają fasadzie funkcję wentylacyjną i dekoracyjną, przyciągając wzrok subtelną grą światła i cienia. Ten detal ujawnia przemyślaną relację między estetyką a funkcją.

Nowoczesne, ciemne ramy okienne wprowadzają kontrast i podkreślają wyrafinowanie bryły. W zestawieniu z geometrycznymi cięciami i dużymi przeszkleniami, całość emanuje spokojem, równowagą i klasą.