Wśród zieleni starych drzew, w sąsiedztwie klasycznych domów, wyrasta nowoczesna bryła, która od razu przyciąga wzrok. Ciemna, antracytowa elewacja, wykonana z wypalanej cegły Gnejs, nadaje budynkowi wyrazisty, ale jednocześnie elegancki charakter. Światło poranka delikatnie muska subtelną fakturę cegieł, a zmieniające się cienie podkreślają ich unikalną strukturę.

Nieco niżej, betonowy mur oporowy, surowy i prosty, wyznacza granicę między domem a otoczeniem. To właśnie on stanowi przeciwwagę dla głębokiej czerni cegieł – jasny, chropowaty, ale harmonijnie wpisujący się w całość kompozycji. Między płytami betonowej ścieżki delikatnie przebija się zieleń – drobne źdźbła trawy i niskie rośliny nadają posesji naturalny, subtelny charakter.

Wieczorem, kiedy światło wewnątrz zaczyna delikatnie pulsować ciepłymi refleksami, dom ożywa. Duże przeszklenia, niemal jak czarne tafle lustra, odbijają światła okolicznych budynków i rozmyte sylwetki przechodniów. Elewacja, która za dnia wydawała się masywna i surowa, po zmroku staje się pełna życia, tętniąca energią domowników.

Dom zdaje się skrywać swoją tajemnicę za minimalistyczną formą – prostą, dwuspadową bryłą, która nawiązuje do klasycznych kształtów, ale w nowoczesnej interpretacji. Czarne, metalowe obramowania okien i drzwi tworzą niemal graficzny rysunek na tle ciemnej fasady. Wejście, ukryte we wnęce, wygląda jak zaproszenie do odkrycia surowego, ale przemyślanego wnętrza.

To nie tylko dom – to architektoniczna opowieść o równowadze pomiędzy nowoczesnym minimalizmem, tradycją i surową elegancją. Antracytowa cegła, beton, metal i szkło – każdy z tych elementów pełni swoją rolę, tworząc spójną, ponadczasową kompozycję.